مطالعاتی که پریبرام در سال 1960 انجام داد منجر به یافتن اطلاعاتی در خصوص هولوگرافی که پیش از این دانشمندان دیگر به دنبال کشف آن بودند . پریبرام معتقد است که اطلاعات و خاطراتی روزمره در نورون ها ذخیره نمی شود . این طرح هایی از پالس های عصبی هستند که خازرات را درون خود نگهداری می کنند . این تکنولوژی بعد ها منجر به این شد که افراد بتوانند پاسخ این سوال خود را که چگونه اطلاعات در مغز ذخیره می شود را پاسخ دهند . مغز انسان می تواند حدود 10 میلیارد بیت اطلاعات را در طول زندگی یک انسانی معمولی به خاطر بسپارد که این مقدار معادل 5 برابر دایره المعارف بریتانیکاست و جالب اینکه هولوگرام ها هم علاوه بر قابلیت های دیگر شان ظرفیت غیرقابل تصوری برای ذخیره اطلاعات دارند . تنها با تغییر تابش لیزرها می توان تصاویر متعددی را روی یک ثبت کرد و یک سانتیمتر مکعب فیلم می تواند 10 میلیارد بیت اطلاعات درخود ذخیره کند .
پریبرام از آنجا به مدل هولوگرافیک کشیده شده که روی محل ذخیره خاطرات در مغز کار می کرد . تحقیقات مختلف از دهها سال پیش حکایت از آن داشت که خاطرات به یک منطقه مشخص از مغز محدود نمی شوند و در تمام مغز پراکنده اند . در سال 1920 و در تحقیقات کارل لشلی مشخص شد که هر قسمتی از مغز یک موش را که حذف کنند حافظه اش را در خصوص انجام کارهای پیچده ای که قبل از جراحی یاد گرفته نمی توانند از او جدا کنند . تنها یک مشکل وجود داشت و آن اینکه هیچ کس نتوانست بهمکانیسمی برای توضیح این طبیعت کل در هر جزء در ذخیره سازی حافظه برسد .